zachwiane psychicznie aczkolwiek całkiem boskie :D by Wiki :D

Będę konserwatywana i choc zmieniam forum;) to pozostane przy swoim;)

Na początek przytoczę jeden dzień z mojego życia:
Wstaję z zamiarem zmiany swoich dotychczasowych nawyków żywieniowych, rozpoczęciem diety i regularnym treningu. Jem dietetyczne , aczkolwiek pożywne śniadanie, w szkole raczę się jogurtem z obniżoną zawartością tłuszczu( Laughing ), w domu pochłaniam góry sałaty z pomarańczą i pyszny filet z kurczaka smażony bez tłuszczu. Wszystko zaiste piękne, ale w głowie kiełkuje mi myśl zeby napchać się czymś kalorycznym. Odrzucam tę myśl i delektuję się sałatką z kiełków. Potem przychodzą rodzice, mama pogryza ciasteczka, ojciec rozrywa soczystego kurczka, a brat pyta '' Może zrobisz budyń?" Ani się obejrzę jak pałaszuję porcję budyniu, potem czekolada, kromki i jeszce..., dopóki nie zdaję sobie sprawy, że to znów jedzenie wygrało, nie ja...
W jednym poście wyczytałam że nie tylko ja mam taki problem, dotyczy on większości dziewczyn z nadwagą. Niektóre piszą że walczą, inne że nie mają już siły. Ja sama jestem chyba pomiędzy tymi dwoma określeniami.
Dlaczego to robimy? Dlaczego pochłaniamy niezliczone ilości słodkości, chociaż nie jesteśmy głodne? Dlaczego po tym budyniu, a najlepiej jeszce przed nim nie powiedziałam sobie stop?
Problem tkwi w główce, a niestety wszystkie wiemy, że z sobą najtrudniej walczyć...
Może jesteśmy zbyt zestresowane, może zbyt zdeterminowane, może zirytowane, niezrozumiane?
Walczmy z tym! To będzie trudne.
To będzie najtrudniejsza walka w moim dotychczasowym życiu, walka nie z sobą, a ze swoją psychiką...

No to moje wymiary:/
tyłek - 94 cm
talia - 75 cm
udo - 54 cm
A to wymiary z 10 października 2006:
tyłek: 90 cm
talia: 64 cm
udo : 50 cm

12 grudnia 2006:
tyłek - 85 cm
talia - 61 cm ( jacie czemu to tak wolno spada?)
udo -49 cm i nadal jest straszne

Zaczynamy walke!

Ostatnio edytowany przez Wikingos (2006-12-12 12:49:47)